Poetom Jestem!

ÂŻyÂła sobie raz dziewczyna
Drugiej takiej w Âświecie ni ma
ByÂła piĂŞkna
ByÂła mila
KaÂżdego kochajÂąca
Z Âżycia siĂŞ cieszÂąca
PatrzÂąca z radoÂściÂą na Âświat caÂły
Wszystkie troski przed niÂą uciekaÂły
ÂŻyÂła sobie raz dziewczyna
Drugiej takiej w Âświecie ni ma
PatrzÂąc w gwiazdy pewnej nocy
UsÂłyszaÂła woÂłanie pomocy
Wiec pobiegÂła przez drogĂŞ
Upadla, raniÂąc nogĂŞ
Lecz pobiegÂło dalej dziewczĂŞ piĂŞkne
BiegÂła stawiajÂąc kroki zwiewne
Przed sobÂą ujrzaÂła
Krew i martwe ciaÂła
Mimo to szukaÂła
Osoby, ktĂłra tak woÂłaÂła
ZnalazÂła go pod wielkim dĂŞbem
Z ranami wieloma, wybitym zĂŞbem
Bez wiĂŞkszego zastanowienia
ZabraÂła siĂŞ do jego leczenia
Podar³a suknie swa bia³¹
OpatrujÂąc zranione ciaÂło
Ch³opak patrzy³ na ni¹ doœÌ mêtnie
Oparty o drzewo wyglÂądaÂł smĂŞtnie
Pani, czy jesteÂś anioÂłem?
ZapytaÂł z pochylonym czoÂłem
Dziewczyna lekko siĂŞ zaÂśmiaÂła
Nic jednak nie odpowiedziaÂła
Gdy skoĂączyÂła dziewczyna mila
Inna pomoc sprowadziÂła
Ludzie ksiĂŞcia w nim poznali
PolujÂącego tu, w oddali
NiedÂźwiedzie zagryzÂły cala jego druÂżynĂŞ
Gdy tylko weszli na ich dziedzinĂŞ
WidzÂąc poszarpana jej sukienkĂŞ
PÂłakali, mĂłwili ze im serce pĂŞknie
Radowali siê, ze ksi¹¿ê ja uratowa³
Ze bestie zakatowaÂł
Wszystkie zasÂługi przypadÂły ksiĂŞciu
Strumienie Âłez pÂłynĂŞÂły dziewczĂŞciu
UciekÂła wiec piĂŞkna dziewczyna
KrzyczÂąc: sprawiedliwoÂści na Âświecie ni ma!
Nim do domu swego wpadÂła
Zgraja wilkĂłw ja dopadÂła
I zagryzÂły ja w ciemnym lesie
Po okolicy krzyk jej siĂŞ niesie
I moraÂł pÂłynie z tej opowieÂści
MoraÂł, ktĂłry prawdĂŞ w sobie mieÂści
ChoĂŚbyÂś Âżycie zawdziĂŞczaÂł dziewczĂŞciu
ZasÂługi i tak przypadnÂą ksiĂŞciu