Mroczne czasy nastały, cierpieniem pustki się ostały.
Gdzieś w oddali, leży słowik martwy cały.
Nie ogarniam bólu przeznaczenia, tylko czerń mego tchnienia.
Lecz pamiętam świat tak boski jak radosny i te chwile, całkiem miłe.
Me marzenia i me smutki, me spełnienia i me pustki.
Wróć do mnie, nie porzucaj serca mego, nie zabijaj wnętrza jego.
                            *
(Wiersz poświęcony dla wszystkich tych, co cierpią i szukają nadziei)